فدریکو فلینی کار مهم خود را در جنبش نو واقعگرایی سینمای ایتالیا با همکاری فیلمنامه نویسی برای روبرتو روسلینی در فیلم رم شهر بی دفاع (۱۹۴۵) آغازید. سپس مانند بسیاری از کارگردانان ایتالیایی مانند روسلینی و ویسکونتی با یافتن سبک خویش از جنبش جدایی بر گزید. همه ی کارگردانان ایتالیایی به ورود مدرنیسم به کشورشان و تغییر زندگی طبقه ی متوسط و ثروتمند در اثر صنعتی شدن و ثروتمند شدن جامعه به گونه ای واکنش دادند. برای فلینی فیلم زندگی شیرین واکنشی به مدرنیزاسیون جامعه ی ایتالیا بدنبال طرح مارشال بود . فیلم برای همیشه ارتباط فلینی با نو واقعگرایی را قطع کرد. مارچلو ماسترویانی در فیلم در بازی شخصیتی به نام مارچلو بدنبال معنای زندگی در میانه ی جامعه ای ست که دستخوش تحول و تغییر ناشی از مدرنیزاسیون است. مفاهیمی مانند لذت بردن از زندگی در جامعه ی مصرفی و یا وحشتها و ترسهایی که دوست روشنفکر مارچلو را به کشتن خانواده و خود کشی وا میدارد، یا تلاش مارچلو برای یافتن زن اسطوره ای همه و همه بیانگر آن است که جامعه ی ایتالیا بدلیل مدرنیزاسیون دچار بحران هستی گرایانه است. فیلم فاقد عناصر تشکیل دهنده روایت به مدل کلاسیک و سنتی آن است و گرد هم آیی پایانی فیلم در محیطی اشرافی که با ارجاعات به روابط جنسی احساس لذت زود گذر و پوچی زندگی را تداعی میکند پایانی ست باز نه بسته که راه را برای تفاسیر تازه و نو باز میگذارد.
مراد صادقی
No comments:
Post a Comment