هفت سامورایی(۱۹۵۴)

 آکیرا کوروساوا.بی شک نه تنها یکی از بزرگترین کارگردانان ژاپن بلکه یکی از بزرگترین هنرمندان جهان.کارگردانی که علاقه اش به استفاده از عدسی تله فتو ،فیلمبرداری همزمان چندین دوربین از صحنه های جنگ،  و کارکرد سینمایی تدوین گرا ویژگی های سبک او را خاص و متعالی میسازد. کارگردانی که فیلم‌هایش به لحاظ ادبی متاثر از شکسپیر، داستایوفسکی و گورکی ،به لحاظ وابستگی به هنرهای نمایشی تاثیر گرفته از تئاتر کابوکی و نو و سرانجام به لحاظ سینمایی الهام گرفته از سینمای جان فورد است. در این میان فیلم هفت سامورایی از جنبه ی سیاسی سرشار از مفاهیمی ست که کوروساوای جوان متاثر از طیف چپ و اندیشه های مارکسیستی در دوران جوانی به آنها علاقه و گرایش داشته است.مفاهیمی مثل شکسته شدن فاصله طبقاتی میان سامورایی ها و دهقانان یا مفهوم اتحاد، مبارزه و پیروزی در برابر دشمنی مشترک که اساس درونمایه فیلم را تشکیل میدهد.فیلم همچنین در بر گیرنده یکی از مایه های اساسی فیلمهای کورو ساواست و آن آموزش یا رابطه میان آموزگار و شاگرد است.میان سامورایی ها و دهقانان و میان خود سامورایی ها نسبت به هم. در انتها و پایان فیلم پیام کوروساوا روشن واضح و عمیق است. اینک که جنگ پایان پذیرفته است و دهقانان پیروز شده اند همه چیز به جای خود باز میگردد. همان فاصله طبقاتی میان دهقانان و سامورایی ها با این تفاوت که اینک دهقانان روش جنگیدن را آموخته اند و سامورایی ها شکست خوردگان  این مبارزه هستند. مراد صادقی